Tek tesellim gece düşleri ve geceleri ayın aydınlattığı bulutlar. Her an üzerime çakılacakmış gibi duran yıldızların ve renksiz beton yığınlarının ışıksız ve susuz boşluğunda, benim aksime başkalarının etrafında dönen küçük dünyamın uçsuz ormanlarında yorgun ve halüsinatif gözlerle uykusuzca koşarak benliğimi arıyorum.
Bekleyenim yok, kendimden başka beklediğim kimse de yok bu ürkünç dev sarmaşıklar arasında. Bir yüceltiş değil bu, daha çok bir yardım çağrısı. Sarılmışım zehir tarafından, boğuluyorum. Benin geri gelmesini ve beni kurtarmasını bekliyorum. Korkuyorum kurtulamamaktan. Ölmekten değil, zaten ölmüş olmaktan korkuyorum. Tükenmişim. Beklediğim gelmeyecek gibi. Değiştim mi, nerede kaldı özüm?
Hayır! Hayır, ölmüş olmak demek değişmek. Ben, ne zamandır ben değilim? Nerede kaldı öz benliğim? Esir kaldığım yere doğru yol açıyor kendine, kurtaracak beni, biliyorum.
Altuğ Doğukan Çan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder