Farkına vardıkça canımı sıkıyor, yine olgularla özdeşleştiriyorum insanları elimde olmadan, yazdıklarımı birilerine adıyorum, her ne kadar elimde olmasa da...bunu yapmayı istemesem de.
Belki de geçmişten korkuyorum, yaşadıklarımı yerinde bulmuyorum. İlk defa dile getirebildiğim bir şey bu; uzun zamandır kafamı kurcalayan, içimin içimi yemesine sebep olan, kişiliğimi bölen, iç dünyamı darmadağın eden bir darbe gibi, bir hastalık, tüm vücudumu ele geçirmiş bir zehir, düşünmemi engelleyen bir kısırlık.
Doğru yerde, doğru zamanda doğru insan ile birlikte olamamış olmak. Olamayacak olmanın kaygısı. Hayatta hiçbir şeyin değerinin kalmamış olması ve hiçbir şeyin değere layık olmadığı düşüncesi. Anlamsız yaşayış. Hiçbir anlam ifade etmeyen kelimeler, insanlar, yerler, zamanlar, hareketler, davranışlar. İhtiyaç olarak duyulan büyük bir merak duygusu, insanların ne yaptığına, ne için yaşadığına dair. Serzeniş. Asıl gerçeğin sıradan yaşayışta olduğu düşüncesi. Kaybolan insanlar. Terk edip giden insanlar. Kaybolan zaman. Zaman kaybı insanlar. Bu büyük ve kolay farkedilebilir/görülebilir anlamsızlığı inkar ediş. Yalnızlık. Yine yalnızlık...sonsuza kadar.
Merak ediyorum, yok mu bunun bir çaresi? Neden yeniden başladı her şey ya da "yeniden başlamış gibi" yaptı? Kavramların rol yeteneğinin olduğunu bilmiyordum, başka "ben"ler ile mutluydu oysa ki o.
Altuğ Doğukan Çan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder