Bazen

   Canım sıkılıyor bazen, deli gibi hissediyorum. Bir araba alsam bazı "insanları" ezip geçsem diyorum bazen. Bir kavanoz fındık ezmesini ya da bir kap dolusu dondurmayı bir oturuşta yemekten korkmuyorum bazen, yapıyorum. Resmi yemeklerdeyken yemeği bıraksam, gidip tatlıyı alıp tek başıma yesem diyorum bazen, bir düğündeyken de takım elbiselerimle bir bisiklete binip çok uzaklara pedal çeviresim geliyor. Bazen de hiçbir soruya karşılık vermeden çatlayana kadar susmam geliyor, susuyorum.

   Bazen insanların yerine koyuyorum kendimi, bazen insanlara silah doğrulttuğum zamanki yüz ifadelerini hayal ediyorum onların yüzlerine bakarak, acizliklerini hayal ediyorum onlara tutunarak.

   Bazen bir saniye önce yazdığım "eski" yazımı siliveriyorum, çünkü aptalca geliyor her anım gibi.

   Bazen her dinlediğim müzik, şarkı tanıdık geliyor, ruhuma dokunuyor. Belki de aradığım müzikler olduğu için tanıdık geldiği aklımda oluyor bazen.

   Bazen zaten içiyorum, çıkıp bakıyorum boş sokaklara, kimse yok ya, benim oluyor sokaklar. Bazen içip içip de tırmanıyorum hayatı, bazen de sevişiyorum bir kadınla; dudaklarım dudaklarındayken kulağıma fısıldıyor kulağıma sessizliğini. Bazen bir tokatçasına yapıştırıyor kadın bir lafı suratıma. Ağlıyor bazen, tokadından pişman olup yerine bir öpücük yapıştırıyor bir kadın. Bazen kadınlar hep ağlıyor.(Bu da ne oldu?)

Bunlar sadece edebiyat, yazdıklarımın hepsi bana ait. 
Teşekkür ederim.

Altuğ Doğukan Çan