...

...

31 Ekim 2014 Cuma

Titreme

   Daha da soğumaya, daha da uzaklaşmaya başladım herkesten. Anlaşamıyorum insanlarla, onların güldüklerine gülemiyor, onların zevk aldıklarından çok çabuk sıkılıyor, tahammül edemiyorum. Etrafımda onlardan çok olduğunda kulaklarımın etrafına bir utanç çemberi asılıyor ve yüzüm düşüyor, içime kapanıyorum.

   Gülüyorlar ve eğleniyorlar ve ben onların yerine utanıyorum. Daha da nefret ediyorum insanlardan. Güldükleri, mutlu oldukları ya da tökezleyip düştükleri, dolayısıyla ağladıkları şeylere bakıyorum. Takılıp kalıyorlar sığ çukurlara, ben onlardan daha da nefret ediyorum. Konuşamıyorum aralarında, özgür değilim aralarında, güvende değilim, koca duvarlar üzerime yıkılıyor aralarında. Yapamıyorum aralarında.

   Sonsuz bir gitme duygusu; kapalı kalırsa kafese bir kuş, intihar eder. Gülüyorlar, utanıyorum. Ölüyorum ben.

Altuğ Doğukan Çan

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder