Uyku getiren, sıkıcı boş bir tabloda işsizi oynuyorum. Umursamaz, kötü, sessiz. Hiçbir anlam bulundurmayan bu tabloda benim için çizilen bir yolu gitmemekle meşgulum. Yoksa gitmeli miyim? Kalemimin konuşamadığını fark ettiğimde beri çok umursamazım. Evet, ben yazıyorum, aklımdan, hiç konuşmadan, düşünerek. Yazdığım her kelimenin ilham vermesini beklerken, düşünerek ve kendi kendime konuşarak filtrelemeliyim yazacaklarımı, anlatacaklarımı. En önemli olan, anlatacak bir durum olması. Eylemsizlik anında bile anlatacabileceğim bir şeyler varken, neden anlatamıyorum, hiç mi bir şey yok? Size "anlamsızlığı" anlatabilirdim, anlatmadım, bu bir anlamsızlık. Her şey anlamsızlık, o anlamsızlık, bu anlamsızlık adamım. Şimdi de anlatabilirim anlamsızlığı, boşverin, üzerimde anlamsız bir yorgunluk var zaten, anlatamam.
Altuğ Doğukan Çan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder